Pompeje

     W 1594 roku inżynier Dominik Fontana podczas budowy podziemnego akweduktu znalazł fragmenty starożytnych ruin, jednak nikt się tym nie zainteresował. Przez kolejne 200 lat w okolicach kanału prywatni poszukiwacze szukali pamiątek dla swoich możnych mecenasów prowadząc dzikie wykopaliska. 

    Prawdziwe odkrycie Pompejów nastąpiło dopiero w połowie XVIII wieku. W 1738 roku podczas kopania studni nieopodal kanału odkryto kolejne fragmenty starożytnej budowli - jak się później okazało, były to pozostałości teatru w Herkulanum, mieście leżącym tuż obok Pompejów i także zniszczonym przez wybuch Wezuwiusza. W 1748 roku ówczesny władca południowych Włoch, król Neapolu Karol III Burbon, zlecił nadwornemu inżynierowi udekorowanie swojej rezydencji starożytnymi artefaktami. W Pompejach rozpoczęto "prace wykopaliskowe" na ogromną skalę. Z odkopanego fragmentu miasta wywożono całe wozy rzeźb, fresków i mozaik, a nawet ulicznych płyt kamiennych. Robotnicy nie prowadzili dokumentacji. 

    Dokładnie 20 sierpnia 79 roku Pompeje nawiedziło niezbyt silne trzęsienie ziemi. Wyschły też podziemne źródła, co sugerowało zbliżającą się erupcję Wezuwiusza. Wybuch nastąpił w południe 24 sierpnia. Wielki słup dymu i popiołu wzniósł się w niebo na kilkanaście km, zasłaniając słońce. Wiatr zniósł popiół w kierunku Pompejów, które wieczorem były już częściowo zasypane. Po północy potężne fale błota oraz lawy, poprzedzane falą gorącego gazu i popiołu, pędzące po stoku z prędkością 100 km/h pochłonęły Herkulanum, ale zatrzymały się na murach Pompejów. Pokonały je o 7.30. rano zalewając miasto. 

    Archeolodzy odnaleźli około 2000 szkieletów i śladów ludzkich zwłok. Ofiar było o wiele więcej, gdyż część z 20 000 mieszkańców zginęła na stokach wulkanu albo poza murami miasta.