tempeh
Tempeh to tradycyjny indonezyjski produkt, wytwarzany z nasion roślin strączkowych, głównie z soi, przy zastosowaniu fermentacji trwającej od 24 do 36 godzin, z użyciem grzyba Rhizopus oligosporus. Charakteryzuje się twardą konsystencją, orzechowym aromatem i ziemistym smakiem, który staje się bardziej wyrazisty wraz ze starzeniem się produktu. Na przekroju tempehu ziarna soi powinny być ledwo widoczne, a całość powinna tworzyć zwartą strukturę z jednolitą, białą grzybnią. Do przygotowania tempehu wykorzystuje się całe ziarna soi, które moczy się i obłuszcza, a następnie poddaje się częściowemu gotowaniu.
Temph powstał na wyspie Jawa. Pierwsze potwierdzone doniesienia o tempehu sojowym datuje się na rok 1815. W kolejnych latach rozpowszechnił się w Japonii, Europie i Ameryce. Pierwsze wzmianki o tempehu w Japonii pojawiły się w roku 1928, ale dopiero w 1983 roku japońskie firmy zaczęły produkować ten produkt w dużych ilościach. W Europie tempeh został po raz pierwszy wyprodukowany na skalę komercyjną w latach 1946-59, w USA w 1961 roku, lecz dopiero w późnych latach 70. XX wieku zyskał popularność wśród Amerykanów.
- to doskonałe źródło łatwo przyswajalnego białka
- może być wykorzystywany jako substytut mięsa w dietach wegetariańskich i wegańskich
- zawiera wysoką zawartość wielonienasyconych kwasów tłuszczowych, w tym kwasów omega-3
- to dobre źródło błonnika, a także miedzi, fosforu i żelaza
- zawiera znaczne ilości witamin z grupy B
- wpływa dobroczynnie na mikroflorę jelitową przez zwiększenie ilości pożytecznych bakterii w jelitach i chroni przed bakteriami patogennymi
Tempeh to nie tofu. Chociaż oba są produktami sojowymi, to proces ich powstawania znacznie się różni.
Uwaga!
Z tempeh powinny zrezygnować osoby z alergią na soję. Ponadto po spożyciu tempehu mogą pojawić się objawy ze strony przewodu pokarmowego, jak problemy trawienne i bóle brzucha. Szczególnie podatne są osoby z nadwrażliwością przewodu pokarmowego lub stosujące dietę ubogą w nasiona roślin strączkowych. Tempeh powinny też ograniczać osoby z chorobami tarczycy.
Temph powstał na wyspie Jawa. Pierwsze potwierdzone doniesienia o tempehu sojowym datuje się na rok 1815. W kolejnych latach rozpowszechnił się w Japonii, Europie i Ameryce. Pierwsze wzmianki o tempehu w Japonii pojawiły się w roku 1928, ale dopiero w 1983 roku japońskie firmy zaczęły produkować ten produkt w dużych ilościach. W Europie tempeh został po raz pierwszy wyprodukowany na skalę komercyjną w latach 1946-59, w USA w 1961 roku, lecz dopiero w późnych latach 70. XX wieku zyskał popularność wśród Amerykanów.
właściwości:
- to doskonałe źródło łatwo przyswajalnego białka
- może być wykorzystywany jako substytut mięsa w dietach wegetariańskich i wegańskich
- zawiera wysoką zawartość wielonienasyconych kwasów tłuszczowych, w tym kwasów omega-3
- to dobre źródło błonnika, a także miedzi, fosforu i żelaza
- zawiera znaczne ilości witamin z grupy B
- wpływa dobroczynnie na mikroflorę jelitową przez zwiększenie ilości pożytecznych bakterii w jelitach i chroni przed bakteriami patogennymi
Tempeh to nie tofu. Chociaż oba są produktami sojowymi, to proces ich powstawania znacznie się różni.
Uwaga!
Z tempeh powinny zrezygnować osoby z alergią na soję. Ponadto po spożyciu tempehu mogą pojawić się objawy ze strony przewodu pokarmowego, jak problemy trawienne i bóle brzucha. Szczególnie podatne są osoby z nadwrażliwością przewodu pokarmowego lub stosujące dietę ubogą w nasiona roślin strączkowych. Tempeh powinny też ograniczać osoby z chorobami tarczycy.
Komentarze
Prześlij komentarz