jemioła

   Jemioła jest niewielkim, zimozielonym krzewem, który jako półpasożyt porasta pnie i kory drzew. Najczęściej można ją spotkać w koronach topól, chociaż bywa także w lipach, klonach, brzozach, a niekiedy i w drzewach iglastych - zwłaszcza w sosnach. Z kolei najmniej gościnnym drzewem dla jemioły jest dąb.
   Jemioła kwitnie zimą, zaś jej owoce (jagody) zawiązują się dopiero jesienią. Zawarta w nich wiscyna może wywołać wymioty, biegunki, majaczenia i drgawki. Nie stanowi ona jednak żadnego problemu dla ptaków, szczególnie dla jemiołuszek i drozdów, dla których jest wręcz przysmakiem.
   Od wieków była ona ściśle związana z wieloma obrzędami religijnymi i tradycją. Celtowie uważali ją za roślinę świętą, z kolei Słowianie wierzyli, że posiada ona zdolności leczenia wielu chorób. Z tego też powodu wieszano ją u sufitu w domach, jak i w stajaniach. Ponadto uważali oni, że przynosi ona szczęście, a jako wiecznie zielona symbolizuje życie, nieśmiertelność i urodzaj.
   Na początku XVII wieku w Anglii pojawił się zwyczaj całowania pod jemiołą w czasie świąt bożonarodzeniowych, co miało przynosić szczęście i odpędzać złe moce. W Polsce natomiast panował przesąd, że jeśli młodzi umówią się pod jemiołą, to szybko wezmą ślub.
   Od wieków stosowano jemiołę przy leczeniu różnych chorób. Była uważana za skuteczny środek przy bezpłodności i innych kobiecych chorobach; wywarem z liści oraz pędów leczono koklusz, jak i przeziębienie u dzieci, jak również padaczkę i gruźlicę. 
   Ziele jemioły działa rozkurczowo, przeciwkrwotocznie, obniża ciśnienie krwi, reguluje poziom cholesterolu, wspomaga pracę trzustki, usprawnia przemianę materii i działa łagodnie moczopędnie.
   Sok, bądź też wyciąg alkoholowy z ziela jemioły jest zalecany przy zaburzeniach rytmu serca, osłabieniu mięśnia sercowego, miażdżycy, zawrotach głowy, przy "uderzeniach gorąca" w menopauzie, dusznicy bolesnej. 

Uwaga! Ze względu na toksyczność wszystkie leki wytwarzane z jemioły powinny być stosowane pod kontrolą lekarza.