zielona herbata

   Pod pojęciem "zielona herbata" kryją się różne rodzaje herbat. Gatunki zielonej herbaty różnią się między sobą wyglądem liści, kolorem naparu, jego smakiem, zapachem, ale też zawartością kofeiny. Wszystko zależy od pory roku i pory dnia, w czasie której zbiera się liście herbaty (podobno najdroższe gatunki zielonych herbat pochodzą z liści zbieranych o świcie i zroszonych poranną rosą), wieku zbieranych liści, ich walorów smakowych, jak również od sposobu ich zwijania. Duże znaczenie ma także rejon świata, z którego pochodzi zielona herbata (a co za tym idzie - strefa klimatyczna, w której jest uprawiana). Najpopularniejsze zielone herbaty pochodzą z Chin i Japonii. W Chinach zbierane są one w 18 regionach, m.in. Anhui, Fujian, Hunan, Syczuan, Yunnan i Zhejiang. Te wywodzące się z Japonii są uprawiane na wyspach Kiusiu i Sikoku oraz w środkowej partii wyspy Honsiu. Poza tym zielona herbata jest uprawiania także w Indiach, Kenii, na Sri Lance, w Indonezji, Turcji, Wietnamie, Argentynie i Iranie. Dla każdej odmiany zielonej herbaty istnieją szczegółowe instrukcje jej zaparzania, które dotyczą ilości herbaty na filiżankę, temperatury i jakości wody, a także czasu parzenia.

popularne rodzaje:

• jednym z najpopularniejszych rodzajów zielonej herbaty jest pochodząca z Japonii Sencha; jej napar posiada intensywny zielony kolor, charakteryzuje się wyrazistym i jednocześnie delikatnym smakiem; herbatę parzy się przez 2 minuty w temperaturze 65-70 st. C

• pochodząca z chińskiej prowincji Anhwei Gunpowder daje złocisty, bursztynowy napar o bardzo mocnym, cierpkim smaku; herbatę parzy się przez 3-4 minuty w temperaturze 80-90 st. C; listki tej herbaty są zwinięte bardzo ciasno na kształt bardzo małych kulek

• pochodząca z Japonii Kukicha jest wytwarzana nie tylko z liści krzewu herbacianego, lecz także z ich łodyżek; charakteryzuje się jasnożółtym kolorem i łagodnym smakiem; herbatę należy parzyć przez minutę w temperaturze do 90 st. C

• Longjing (inaczej Lung China) pochodzi z chińskiej prowincji Zhejiang i jest jednocześnie najstarszym i najpopularniejszym gatunkiem zielonej herbaty w tym kraju; ma jasny, słomkowy kolor oraz łagodny aromat; tego typu herbatę parzy się przez 3 minuty w temperaturze 65-80 st. C

• Gyokuru to jedna z najznakomitszych i droższych herbat japońskich; jej listki (mające kształt cienkich, ciemnozielonych igieł) mają większą zawartość chlorofilu, dzięki czemu mają ciemniejszą barwę niż normalnie oraz niższą zawartość taniny, przez co herbata zyskuje słodszy, subtelniejszy smak, który jest pozbawiony niemal zupełnie goryczki

• Kokeicha to sproszkowana herbata sporządzana z liści ścieranych na proszek, mieszanych z wodą i sproszkowanym ryżem, a następnie przeciskanych przez specjalne formy, suszonych i w końcu ciętych na kształt sosnowych igiełek; ma łagodny, słodkawy smak pochodzący od ryżu

• Pi Lo Chun charakteryzuje się żółtozielonym kolorem o świeżym, słodkawym i zarazem lekko owocowym smaku, który wynika z tego, że krzewy herbaty rosną wśród brzoskwiń, śliw i moreli dzięki czemu młode liście wchłaniają woń kwiatów tych owocowych drzew

• Matcha ma postać intensywnie zielonego pudru; jest wykorzystywana nie tylko do parzenia herbaty, ale także jako dodatek do potraw i deserów japońskich

• Bancha charakteryzuje się słomkową barwą, bardzo delikatnym, słodkim smakiem i ziołowym aromatem; ma obniżoną zawartość teiny

• do produkcji Green Jade Rings wykorzystuje się młode listki oraz pączki; są one ręcznie zwijane w małe pierścionki, rozwijające się po zaparzeniu w filiżance

• Genmaicha jest mieszanką herbaty Bancha z prażonym ryżem i jęczmieniem, podobnym do prażonej kukurydzy; ma jasnobrązowy kolor i orzechowy zapach

   Uwaga!

   Zielonej herbaty nie zalewa się wrzątkiem. Pierwsze parzenie powinno się wylać, ponieważ obmywa ono liście z zanieczyszczeń. Jednak bez obaw, liście zielonej herbaty można zaparzać kilkakrotnie. Warto wiedzieć, że im lepsza jakość liści herbaty, tym lepszy smak naparu i tym więcej parzeń można wykonać.
   Do zielonej herbaty nie powinno się dodawać cytryny, ponieważ napar staje się kwaśny. Nie powinno się jej pić także z mlekiem.