Krokus - krótka historia

     Według zapisów w księgach medycznych, już 2600 lat p.n.e. krokus (szafran) był znany w chińskiej medycynie. Ponadto medycyna tybetańska wykorzystywała tonizujące działanie szafranu w chorobach serca i układu nerwowego. Z kolei w tradycyjnej medycynie irańskiej szafran był uważany za skuteczny lek na melancholię.

    Mało tego egipskie zwoje papirusów datowane na 1 600 rok p.n.e. zawierają szczegółowe informacje o leczniczym działaniu szafranu tak na bóle głowy, jak dolegliwości oczu czy narządów trawiennych. Szafran znany był i ceniony zarówno przez Fenicjan, jak i Babilończyków. Z greckiej Krety trafił w IX wieku do całej Europy. Był artykułem luksusowym, wielokrotnie droższym od pieprzu.

     Obecnie szafran jest uprawiany na dużą skalę w Iranie, Kaszmirze i Afganistanie. Sprzyjające warunki do uprawy szafranu panują też w regionie śródziemnomorskim: to jest w Grecji, Hiszpanii, Włoszech, na południu Francji, ale też w Turcji i Maroku.

    W kuchni arabskiej jest dodawany do potraw z ryżu, chleba, a nawet kawy, zaś w hiszpańskiej do paelli - czyli potrawy z ryżu, kawałków kurczaka, papryki i różnych dodatków albo też do fabady - gęstej "zupy" fasolowej, gotowannej na różnorakim mięsie. W Polsce z kolei szafran od lat jest stosowany do potraw z ryby oraz do flaków. Można nim również przyprawić desery. Pasuje również do puddingów, włoskiej panna cotty i lodów.

    Szafran można dodawać także do warzyw, głównie fenkułu, szparagów i pomidorów, owoców morza (przede wszystkim małż), zup rybnych, jak Bouillabaisse. Dodawany jest także do likierów, nadając im niepowtarzalny smak.

    o szafranie można też przeczytać tutaj