pokrzywa

     Pokrzywa zwyczajna traktowana jest jak pospolity chwast. Rośnie w leśnych zaroślach, na rumowiskach i polach. Osiąga wysokość nawet 1,5 metra. Cała roślina pokryta jest licznymi parzącymi włoskami. To jedna z najcenniejszych roślin leczniczych. Zbiera się ją od maja do września w pogodne dni. Należy ją suszyć w cieniu, w miejscu pozbawionym wilgoci. Po zwiędnięciu traci właściwości parzące.

    O jej dobroczynnych właściwościach pisał już Hipokrates. 

    W ziołolecznictwie wykorzystuje się przed wszystkim liście i korzeń rośliny. Zawiera ona mikroelementy (wapń, magnez, fosfor, żelazo, siarkę, potas, jod, krzem i sód), witaminy (głównie C, K, B2 i B5), karotenoidy. W liściach występują także kwasy organiczne (np. glicerolowy, glikolowy, mrówkowy), a także chlorofil, serotonina, histamina, garbniki i acetylocholina.

    Zawarte w młodej pokrzywie składniki stanowią doskonałe źródło substancji niezbędnych do prawidłowej przemiany materii. Z kolei sok z liści / ze świeżych pędów pokrzywy jest środkiem wspomagającym leczenie schorzeń dróg moczowych, stanów zapalnych i zakażeń bakteryjnych układu moczowego.

    Pokrzywa zwęża naczynia krwionośne, hamuje krwawienie i wspomaga wątrobę. Ma działanie przeciwbiegunkowe, przeciwanemiczne, przeciwkrwotoczne, przeciwgośćcowe oraz pobudza wytwarzanie enzymów trzustkowych i zwiększa produkcję czerwonych krwinek i hemoglobiny. 

    Napar ze świeżej lub suszonej pokrzywy stosowany zewnętrznie działa bakteriobójczo.

    Pokrzywa jest składnikiem wielu suplementów przeznaczonych do pielęgnacji skóry, włosów i paznokci. I tak: ekstrakty z liści i korzenia wzmacniają cebulki włosów, a także zapobiegają łupieżowi, łojotokowi skóry i przetłuszczaniu się włosów. Z liści rośliny otrzymuje się chlorofil, który ma szerokie zastosowanie w produkcji kremów, maseczek i toników, zaś wyciśnięty sok nadaje się do przygotowania maseczki upiększającej.

    Zaleca się stosować pokrzywę w infekcjach jamy ustnej (afty) i grzybicach skóry.