feniks

     Według egipskiego mitu, co 500 lat ten niezwykły arabski ptak budował gniazdo z mirry, a potem umierał. Z jego rozkładającego się ciała wychodził robak, który później obrastał w pióra. Młody feniks zanosił kości swojego rodzica do świątyni Re w Heliopolis, po czym wracał do Arabii.

    Utożsamiano go ze świętym ptakiem Benu, a mit o nim - rozwinięty przez uczestników greckich misteriów - został uznany za standardową miarę ruchu ciał niebieskich.

    Z kolei średniowieczni alchemicy uważali go za symbol nieśmiertelności i transmutacji. Pliny twierdził, że wielokrotność okresu życia feniksa stanowił Wielki Rok, który według obliczeń Tacyta wynosi 12 994 zwykłe lata. 

    Chiński paw, perski ptak olbrzym i kwesal u Majów miały podobne znaczenie symboliczne. Mało kto wie, że około IV stulecia n.e. zaczęto wierzyć, że feniks sam spalał się na stosie, a następnie powstawał z popiołów trzeciego dnia po śmierci.