dąb

    Dąb był atrybutem Zeusa, któremu oddawano cześć w dębowym gaju - wyroczni w Dodonie w Grecji. Był także drzewem żony Zeusa - Hery, jak również rzymskiej pary bogów Jupitera i Junony. Ich święto co roku obchodzili w dębowym gaju wyznawcy ich kultu, przybierając głowy wieńcami z dębowych liści. Dąb był symbolem Kybele i Sylwana, a greckie driady były nimfami dębu. Także celtyccy druidzi przeprowadzali swoje obrzędy w dębowych gajach.

    Dąb był też jednym "z siedmiu wodzów drzew" w celtyckim alfabecie drzew Beth-Luis-Nion, zaś dębowego drewna szczególnie chętnie używano do rozniecania ognisk podczas Beltane, w czasie majowego święta oraz do ogni ofiarnych palonych w wigilię środka lata. 

    Maksymos z Tyru (II wiek n.e.) pisał, że "Celtowie czcili Zeusa, a celtyckim obrazem Zeusa był wysoki dąb".

    Z kolei Strabon (około 65 p.n.e. - około 20 n.e.) podawał, że w Azji Mniejszej senat Galatów zbierał się w miejscu o czysto celtyckiej nazwie Drunemeton. W latach późniejszych jeden z braci Grimm pisał, że dąb był głównym świętym drzewem dla Teutonów, zwykle uważano go za atrybut gromowładnego boga Donara - odpowiednika nordyckiego Thora oraz Zeusa i Jowisza.

    Wśród Słowian był świętym symbolem Peruna. A według podań rdzennych Amerykanów dąb był świętym drzewem ziemi matki. Chińczycy zaś utożsamiali go nie z siłą, ale ze słabością, która stawia opór i łamie się w czasie burzy.