narodziny lecznictwa

     Starożytni Hindusi wierzyli, że wiedza medyczna - ajurweda - jest kunsztem o boskich początkach. Mówią o tym Wedy - prehinduistyczne teksty z II tysiąclecia p.n.e.

    Medycyna szybko została jednak uznana za dziedzinę autonomiczną, gdy około 1000 lat p.n.e. lekarze zaczęli wyodrębniać się spośród rzeszy indyjskich uczonych, znawców pism religijnych.

    Medycy uznawali 4 główne rodzaje kuracji:

- kreślenie świętych kart

- modlitwy do bogów

- substancje pochodzące z określonych roślin oraz zwierząt

- leki stworzone dzięki ludzkiej pomysłowości

    Do III wieku p.n.e. wiedze tę zdołano zebrać, aby przekazywać ją w szkołach. 

    Za czasów buddyjskiego władcy Aśioki największym powodzeniem cieszyły się kuracje roślinne. Lekarze jako podstawę zdrowia zalecali wegetariańską dietę. Działali już wówczas specjaliści od chorób oczu, nosa i uszu, a także znawcy chorób krwi.

    Ten typ medycyny jest wciąż praktykowany w Indiach, zaś wiele z ajurwedy znalazło zastosowanie poza granicami tego kraju.