Olej rydzowy to olej tłoczony z nasion lnicznika siewnego. Jest to najstarsza z uprawianych w Polsce roślin oleistych, blisko spokrewniona z rzepakiem. Olej z lnianki w okresie powojennym znajdował się na większości polskich stołów. Jednak w połowie XX wieku popularność zdobył olej rzepakowy (ponieważ rzepak dawał obfitsze plony), a później olej słonecznikowy i olej rydzowy odszedł w zapomnienie, aby wrócić do łask dopiero w latach 90.
Oleju rydzowy może mieć barwę złocistą, czerwonobrunatną lub złocistozieloną. Wszystko zależy od tego, czy do jego wyrobu została użyta jara, czy ozima odmiany lnianki. Jego smak jest dosyć charakterystyczny - określa się go jako cebulowy lub orzechowy z nutą goryczy, a także jako korzenny.
Olej rydzowy tylko w około 10% składa się z kwasów tłuszczowych nasyconych. Resztę, czyli aż 90%, stanowią korzystne dla zdrowia nienasycone kwasy tłuszczowe (NNKT).
To właśnie do oleju rydzowego odnosi się powiedzenie "lepszy rydz niż nic".
Dawniej z oleju rydzowego przygotowywało się maczankę do pieczywa. Wystarczyło małą cebulę posiekać w drobną kostkę, posolić i poczekać aż zmięknie. Następnie należało zalać ją połową szklanki oleju rydzowego, a całość doprawić pieprzem i szczyptą papryki. Obecnie olej z lnianki polecany jest do sałatek i surówek. Jest również smacznym dodatkiem do twarogu, makaronu i kaszy. Jednak najlepiej komponuje się ze śledziami.
Oleju nie należy smażyć, ponieważ wysoka temperatura niszczy prozdrowotne substancje w nim zawarte. Olej rydzowy nadaje się wyłącznie do stosowania na zimno.
Olej należy przechowywać w suchym i ciemnym pomieszczeniu, w temperaturze nie wyższej niż 20 st. C. Pomimo wysokiej zawartości kwasów tłuszczowych, które zwykle szybko się utleniają i jełczeją, olej ten może być przechowywany nawet do 6 miesięcy (oczywiście w szczelnym opakowaniu). Wszystko dzięki zawartości przeciwutleniaczy (głównie witaminy E).
.JPG)
Komentarze
Prześlij komentarz