olej rydzowy

• Olej rydzowy to olej tłoczony z nasion lnicznika siewnego. Jest to najstarsza z uprawianych w Polsce roślin oleistych, blisko spokrewniona z rzepakiem. Olej z lnianki w okresie powojennym znajdował się na większości polskich stołów. Jednak w połowie XX wieku popularność zdobył olej rzepakowy (ponieważ rzepak dawał obfitsze plony), a później olej słonecznikowy i olej rydzowy odszedł w zapomnienie, aby wrócić do łask dopiero w latach 90.

• Oleju rydzowy może mieć barwę złocistą, czerwonobrunatną lub złocistozieloną. Wszystko zależy od tego, czy do jego wyrobu została użyta jara, czy ozima odmiany lnianki. Jego smak jest dosyć charakterystyczny - określa się go jako cebulowy lub orzechowy z nutą goryczy, a także jako korzenny.

• Olej rydzowy tylko w około 10% składa się z kwasów tłuszczowych nasyconych. Resztę, czyli aż 90%, stanowią korzystne dla zdrowia nienasycone kwasy tłuszczowe (NNKT).

• To właśnie do oleju rydzowego odnosi się powiedzenie "lepszy rydz niż nic".

• Dawniej z oleju rydzowego przygotowywało się maczankę do pieczywa. Wystarczyło małą cebulę posiekać w drobną kostkę, posolić i poczekać aż zmięknie. Następnie należało zalać ją połową szklanki oleju rydzowego, a całość doprawić pieprzem i szczyptą papryki. Obecnie olej z lnianki polecany jest do sałatek i surówek. Jest również smacznym dodatkiem do twarogu, makaronu i kaszy. Jednak najlepiej komponuje się ze śledziami.

• Oleju nie należy smażyć, ponieważ wysoka temperatura niszczy prozdrowotne substancje w nim zawarte. Olej rydzowy nadaje się wyłącznie do stosowania na zimno.

• Olej należy przechowywać w suchym i ciemnym pomieszczeniu, w temperaturze nie wyższej niż 20 st. C. Pomimo wysokiej zawartości kwasów tłuszczowych, które zwykle szybko się utleniają i jełczeją, olej ten może być przechowywany nawet do 6 miesięcy (oczywiście w szczelnym opakowaniu). Wszystko dzięki zawartości przeciwutleniaczy (głównie witaminy E).