sufizm

     Ogromną rolę w rozprzestrzenianiu się islamu wzdłuż Jedwabnego Szlaku odegrali pirowie - kaznodzieje - zwani sufi od wełnianych szat noszonych na znak wyrzeczenia się świata i obrania drogi mistycznej samorealizacji. 

    Ci wędrowni mistycy głosili tolerancyjne, a nie raz wręcz rewolucyjne przesłania, często negujące władzę. Uczyli, że możliwe jest osiągnięcie szczególnego zbliżenia z bogiem i to jeszcze za życia. Idea ta była chwytliwa i szybko rozprzestrzeniła się wzdłuż Jedwabnego Szlaku na Turcję, Azję Środkową, Chiny, a także na południe w Indiach. Na tych obszarach nadal jest żywa.

    Słynni tureccy wirujący derwisze są bractwem mewlewitów, a największy z sufickich zakonów - suhrawardi, ćiśti i nakszbandi w Pakistanie i Indiach - są wciąż aktywni.

    Najbardziej charakterystyczne dla sufickich praktyk jest słuchanie mistycznej poezji recytowanej przy silnie akcentowanym rytmie muzyki kawwali. Te religijne melorecytacje zawsze znajdowały uznanie wiernych.