drzewo herbaciane

     Drzewo herbaciane to wiecznie zielone, krzaczaste drzewo endemiczne dla Australii. Zostało odkryte w 1770 roku przez Jamesa Cooka, kapitana brytyjskiej Royal Navy. Angielscy żeglarze nazwali to drzewo „drzewem herbacianym”, ponieważ z jego liści przyrządzali napar, który miał im przypominać ich lubiony napój, czyli właśnie parzoną czarną herbatę. Nazwa ta jednak do dziś powoduje nieporozumienia i drzewo herbaciane mylone jest z prawdziwym drzewem herbacianym, przy czym drzewem herbacianym nazywane są również gatunki spokrewnione, z których też wytwarzane są olejki eteryczne.

    Aborygeni znali i wykorzystywali właściwości lecznicze liści drzewa herbacianego od stuleci, natomiast współcześnie zainteresowaniem drzewem herbacianym pojawiło się dopiero w XX wieku, gdy zaczęto produkować olejek eteryczny z dziko rosnących drzew. Z kolei uprawa drzewa herbacianego zaczęła się całkiem niedawno, gdyż pozyskiwanie surowca jedynie z dziko rosnących drzew groziło wyginięciem gatunku. 

    Zbiór zwykle odbywa się raz na 2 lata. Gałązki z liśćmi pozyskiwane są latem, gdy liście zawierają najwięcej olejków lotnych. Jeszcze świeże przewożone są do lokalnych destylarni i wytwarzany z nich jest popularny olejek eteryczny.

właściwości olejku:

- ma silne działanie antyseptyczne

- wykazuje się szerokim spektrum działania przeciwbakteryjnego i immunostymulującego

- jest skuteczny przeciw bakteriom, wirusom i grzybom

- pomaga w zakażeniach układu pokarmowego i moczowego

- stosowany zewnętrznie działa przeciwzapalnie i dezynfekująco

- stosowany wewnętrznie jako inhalacje w przypadku przeziębień, zapalenia oskrzeli, bólu głowy