Lama Dzanabadzar

     Ten największy artysta Mongolii żył w latach 1635 - 1723. Był potomkiem mongolskich chanów i to przede wszystkim właśnie z tego powodu został wyniesiony na najwyższe stanowisko duchowne, ba, już w wieku dziecięcym oraz zarazem pierwszym zwierzchnikiem buddystów w Mongolii, a także lamą zakonu Gelug. 

    Jest też znany jako wynalazca, lekarz, architekt oraz artysta (zajmował się m.in. poezją, malarstwem czy muzyką). Własnoręcznie wykonywał w technice odlewu rzeźby ołtarzowe w brązie, które do dzisiaj można podziwiać w różnych świątyniach i muzeach. Jego dzieła - o dużej precyzji - nawiązują do stylu nepalskiego mistrza Aniko (XIII / XIV wiek), cenionego w zakonie Gelug.

    Dzanabadzar był również twórcą 2 nowych rodzajów pisma, które jednak w zasadzie się nie przyjęły, aczkolwiek warto odnotować, że stworzone przez niego pismo sojombo zostało przyjęte jedynie do inskrypcji religijnych. Nie mniej jednak, jeden ze znaków tego pisma stał się godłem Mongolii. Ponadto Dzanabadzar był reformatorem liturgii buddyjskiej. A jako zwierzchnik buddyzmu mongolskiego nosił tytuł öndör gegeen (wysoka światłość), zaś jego kolejni następcy - bogd gegeen (święta światłość). Warto przy tym wspomnieć, że tybetańska wersja tytułu wszystkich tych dostojników to dżecundamba chutugtu (wielebny opiekun). 

    Lama Dzanabadzar był pierwszym dżecundambą chutugtu, zaś do czasu komunistycznej rewolucji w Mongolii, która nastąpiła w 1921 roku było ich 8. 

    Co jeszcze warto o nim wiedzieć? Może to, że założył klasztor, późniejsze miasto Urga (Ułan Bator).