celtycka mitologia
Około roku 1400 p.n.e. we wschodniej Europie pojawili się ludzie, którzy inaczej niż dotychczas zdobili broń, narzędzia oraz naczynia, zmarłych zaś chowali w kopcach. Najprawdopodobniej źródeł ich kultury należy szukać daleko na wschodzie, aż w odległych Himalajach.
Celtyckie nazwy miejsc spotyka się od Turcji po Irlandię, a formy poetyckie, prawa małżeńskie, wierzenia, techniki rzemieślnicze wskazują na wpływy bramińskie albo indyjskie.
Ten tajemniczy lud osiedlił się w Europie i zajmował tereny od Danii po Hiszpanię. Po dokonanym w 386 r. p.n.e. najeździe na Rzym, armia celtycka zdobyła w 278 r. p.n.e. Delfy. Galowie opanowali Brytanię i Irlandię, a jeszcze później pojawili się Brytowie. Ich język stał się podstawą bretońskiego, kornwalijskiego i walijskiego.
Nie pozostały po nich żadne zapiski. Ich kapłani - druidzi - polegali wyłącznie na swojej pamięci.
Pisarze epoki klasycznej przedstawiali Celtów jako wojowniczych, kłótliwych i próżnych, lecz również uzdolnionych poetycko, posiadających bujną wyobraźnię i inteligentnych.
Oddawali cześć swoim wojownikom, bardom - poetom, wieszczom oraz prorokom - vates, jak również druidom. Wierzyli, że ludzka dusza jest nieśmiertelna. Królów i mistrzów obowiązywały magiczne zakazy - gessa.
Ponadto wierzyli w świat duchów, w zmiany postaci, wróżby i jasnowidzenie. Zawodzenie wiatru było zwiastującym śmierć jękiem banshee, w rzekach czaiły się wodniki powodujące powodzie i zatapiające podróżnych, na górskich szczytach duchy czekały na nieostrożnych i znosiły ich na zachód, gdzie nie czekało na nich nic dobrego.
Choroby bydła leczono rozniecając nowy ogień i paląc jałowiec, kopców wróżek - sidhe - należało unikać, ziarno zasiewać przy rosnącym Księżycu, zaś oczyszczona barania łopatka oznaczała przyszłość.
Celtyckie nazwy miejsc spotyka się od Turcji po Irlandię, a formy poetyckie, prawa małżeńskie, wierzenia, techniki rzemieślnicze wskazują na wpływy bramińskie albo indyjskie.
Ten tajemniczy lud osiedlił się w Europie i zajmował tereny od Danii po Hiszpanię. Po dokonanym w 386 r. p.n.e. najeździe na Rzym, armia celtycka zdobyła w 278 r. p.n.e. Delfy. Galowie opanowali Brytanię i Irlandię, a jeszcze później pojawili się Brytowie. Ich język stał się podstawą bretońskiego, kornwalijskiego i walijskiego.
Nie pozostały po nich żadne zapiski. Ich kapłani - druidzi - polegali wyłącznie na swojej pamięci.
Pisarze epoki klasycznej przedstawiali Celtów jako wojowniczych, kłótliwych i próżnych, lecz również uzdolnionych poetycko, posiadających bujną wyobraźnię i inteligentnych.
Oddawali cześć swoim wojownikom, bardom - poetom, wieszczom oraz prorokom - vates, jak również druidom. Wierzyli, że ludzka dusza jest nieśmiertelna. Królów i mistrzów obowiązywały magiczne zakazy - gessa.
Ponadto wierzyli w świat duchów, w zmiany postaci, wróżby i jasnowidzenie. Zawodzenie wiatru było zwiastującym śmierć jękiem banshee, w rzekach czaiły się wodniki powodujące powodzie i zatapiające podróżnych, na górskich szczytach duchy czekały na nieostrożnych i znosiły ich na zachód, gdzie nie czekało na nich nic dobrego.
Choroby bydła leczono rozniecając nowy ogień i paląc jałowiec, kopców wróżek - sidhe - należało unikać, ziarno zasiewać przy rosnącym Księżycu, zaś oczyszczona barania łopatka oznaczała przyszłość.
Komentarze
Prześlij komentarz