akacja

    Rośliny akacjowate występują niemal pod każdą szerokością geograficzną z wyjątkiem Antarktydy. Najwięcej, bo około 950 gatunków, rośnie w krajach strefy tropikalnej oraz subtropikalnej (Etiopia, Kongo, Somalia, RPA, Tasmania, Australia, Indie i kraje Półwyspu Indochińskiego). Na terenie Europy występuje głównie robinia akacjowa, zwana potocznie akacją. Drzewo ma charakterystyczny kształt: dość niski pień wraz z bujną i nieregularną koroną. Osiąga wysokość maksymalnie 25 m. Nazwa robinii akacjowej pochodzi od Jeana Robina, który w XVII wieku sprowadził ją do Europy z Ameryki Północnej.

     Na całym świecie występuje blisko 1300 gatunków roślin akacjowatych. Znalazły szerokie zastosowanie w medycynie, a także w przemyśle drzewnym.

    Egzotyczne gatunki drzew akacjowatych osiągają nawet 45 m wysokości, a krzewy akacji od 1 do 2 m. W krajach tropikalnych odkryto nawet liany należące do gatunku akacjowatych. Akacje są bardzo częstym widokiem na stepach oraz sawannach. Wraz z baobabami występują również na terenach pustynnych. 

    Akacja za sprawą leczniczych właściwości jest rośliną znaną człowiekowi od tysięcy lat. Produkty z akacji znalazły zastosowanie także w branży kosmetycznej.

    W medycynie tradycyjnej akacja jest powszechnie stosowana w leczeniu wielu dolegliwości. Roślina działa wzmacniająco na organizm, łagodzi zaburzenia czynności przewodu pokarmowego, bywa pomocna w łagodzeniu objawów zapalenia dróg żółciowych, stanów zapalnych nerek, zaburzeń przepływu żółci do dwunastnicy, stanów atonicznych. Akacja działa rozkurczowo, moczopędnie, przeciwobrzękowo i uspokajająco.

    Kwiaty akacji są tradycyjnym lekiem na odtrucie organizmu. Współcześnie stosuje się wyciągi i ekstrakty z akacji jako uzupełnienie antybiotykoterapii podczas zatruć toksynami. Stosowanie robinii akacjowej pomaga w obniżeniu poziomu kwasu żołądkowego. Lekarstwa na jej bazie znalazły zastosowanie w leczeniu choroby wrzodowej żołądka. Stosowanie środków farmakologicznych zawierających robinię akacjową bywa pomocne w łagodzeniu skutków choroby reumatycznej i schorzeń skóry.

    Kora akacji, zwłaszcza akacji Farnesa, ma działanie przeciwzapalne oraz ściągające. Wytwarza się z niej odwary przydatne do leczenia biegunek, nieżytów jelit, nieżytów żołądka, chorób skóry, stanów zapalnych gardła, dziąseł i jamy ustnej, a także nadmiernej potliwości stóp. Uważa się, że stosowanie kory akacji w formie nasiadówek pomaga w leczeniu żylaków odbytów. Wyciągi z kory akacji stosuje się do przemywania oparzeń i kąpieli w przypadku schorzeń dermatologicznych (krost, egzem, grzybicy, wyprysków).

    zastosowanie:

• tonik z kwiatów akacji

- można go stosować do codziennego przemywania twarzy

- można go używać zastępczo lub wraz z płynem do demakijażu

- działa nawilżająco i przyczynia się do zahamowania procesów starzenia skóry

- aby go samemu wykonać należy zalać szklankę kwiatów akacji przegotowaną lub zdemineralizowaną wodą i odstawić na około dobę

- po tym czasie powinno dodać się około 2 łyżek octu winnego i wymieszać

- otrzymany w ten sposób tonik nadaje się do codziennego użytku, zarówno dla skóry suchej, jak i tłustej

• herbatka akacjowa

- łyżkę rozkruszonych kwiatów akacji należy zalać szklanką wrzątku i zaparzać pod przykryciem przez 10 minut

- napar z kwiatów akacji należy odcedzić przez sito i pić kilka razy dziennie

- jest polecana na wątrobę i trawienie

- ma też właściwości uspokajające i relaksujące

- osoby chcące otrzymać nieco mocniejszy napar mogą trzymać wrzątek wraz z kwiatami akacji przez dłuższy czas, a następnie zrezygnować z odcedzania