bagno zwyczajne

    Bagno zwyczajne nazywane także leśnym rozmarynem, jest silnie aromatycznym krzewem z ciemnozielonymi, bardzo wąskimi, grubymi listkami o podwiniętych brzegach. Jego jasnokremowe, niepozorne kwiatki zakwitają w niewielkich baldaszkach na szczytach łodyg. Najczęściej rośnie w bagiennych lasach sosnowych, na torfowiskach. A w miejscach gdzie występuje masowo, tworzy całe, rozległe kobierce. Jednak na skutek prac melioracyjnych i eksploatacji złóż torfu, naturalne stanowiska tej rośliny kurczą się i dlatego objęto ją częściową ochroną.

    Jako roślina północy bagno nie było znane antycznym cywilizacjom śródziemnomorskim, a pierwsze o nim wzmianki pochodzą z Danii z XII wieku.

    Słynny średniowieczny lekarz Matthioli zalecał je przeciw molom i karaluchom, a lecznicze właściwości tej rośliny opisał twórca systematyki roślin Karol Linneusz.

    W dawnym lecznictwie bagno stosowano przede wszystkim jako środek wykrztuśny przy ostrych i przewlekłych zapaleniach dróg oddechowych, a także przy kokluszu i astmie. Używano go również jako środka rozkurczowego przy dolegliwościach przewodu pokarmowego. Służyło też jako dodatek do kąpieli przeciwreumatycznych oraz do płukania jamy ustnej przy bólu zębów. Ponadto dymem z bagna okadzano pomieszczenia mieszkalne i inwentarskie w celu pozbycia się much i innych szkodliwych owadów. Gałązkami przekładano odzież chroniąc ją w ten sposób przed molami.

    Po zbiorze układa się je do suszenia cienką warstwą, w suchym i przewiewnym miejscu. Jeśli suszy się bagno w suszarni ogrzewanej - temperatura nie powinna przekraczać 40˚C. Po wysuszeniu łodygi i górna strona liści powinny być zielone, liście pod spodem rdzawe, a kwiaty białożółtawe.