braminizm

   Po podboju Aryjczyków i wczesnej, około 1000 p.n.e. erze wedyjskiej oraz przed nastaniem w V wieku n.e. ery buddyzmu, powstał w Indiach sztywny system kastowy.

   Trzy najwyższe kasty tworzyli wyłącznie Aryjczycy. Braminom jako członkom najwyższej kasty przysługiwało pierwszeństwo, a wśród nich największym poważaniem cieszyli się riszi - poeci, kompozytorzy nowych pieśni poświęconych bogom, uważani za tych, którym dane jest dostąpić boskiej inspiracji. Ich hymny, pamiętane przez wieki, śpiewane były podczas uroczystości przez kapłanów Hotri. Inni zajmowali się przeprowadzaniem rytuałów i składaniem ofiar. Purohitowie byli z kolei nadwornymi filozofami i nauczycielami.

   Z czasem powstała zorganizowana forma kapłaństwa, zaprzestano tworzenia nowych hymnów, ponieważ te, które już istniały, były odpowiednie do wszystkich celów. Rytuały stały się bardziej złożone. Żaden nie mógł się odbyć bez udziału kasty braminów, do której przynależność stała się dziedziczna.

   Ideały braminów były bardzo wygórowane. Ich wiara przetrwała powstanie buddyzmu, a ich księgi pozostały podstawą współczesnego hinduizmu. 

   Wierzenia braminizmu wywodziły się z panteizmu, nie wiązały się ze składaniem jakichkolwiek ofiar. 

   Życie wyznawców tej religii było podzielone na 4 okresy: 

• Brahmachari - fazę pobierania nauk i asystowania guru

• Grihastha - okres życia w małżeństwie

• Wanastha - okres zaczynający się w momencie, kiedy najstarszy syn może już przejąć obowiązki głowy rodziny (bramin prowadzi wówczas pustelnicze życie w lesie, gdzie medytuje i studiuje wraz z innymi, bardziej zaawansowanymi w sztuce jogi)

• Sannjasa - okres kiedy osiąga się stan oderwania od ziemskich potrzeb i pragnień (stary bramin powraca wówczas do świata ludzi, by wędrować i nauczać aż do chwili, kiedy to całkowicie odda się opiece bóstwa)