Kicze Manitu

   Kicze Manitu - Wielki Duch - to najwyższy bóg Algonkinów z Ameryki Północnej, stwórca nieba, ziemi, zwierząt oraz roślin. Był wieczny, sam nie został przez nikogo stworzony. Był panem światła i życiodajnego oddechu, a objawiał się w słońcu i był źródłem wszystkiego co dobre.

   Plemię Arapahów opowiadało, że na początku istnienia świata ten "przodek ze świętą fajką" wędrował po wodnej pustyni, poszukując miejsca, w którym ziemia przedostaje się na powierzchnię. Zwoławszy wszystkie istniejące już wodne ptaki i gady poprosił je o pomoc. 

   Żółw wiedział gdzie znaleźć ziemię, ptaki przyniosły mu ją w dziobach. Manitu najpierw wysuszył glinę na swojej fajce, a następnie stworzył świat i podziwiał jego piękno. Ludzi ulepił z ziemi i tchnął ducha w ich ciała. I nawet pojawienie się człowieka goryczy, czyli choroby, starości i śmierci, nie mogło zniweczyć jego osiągnięcia. 

   Zwyczaj palenia fajki pokoju Manitu wprowadził, gdy północne plemiona postanowiły zniszczyć lud Delawarów. Nadleciał biały ptak i zawisł nad głową jedynej córki wielkiego wodza. Dziewczyna usłyszała wewnętrzny głos, który mówił, że Kicze Manitu jest zasmucony i zły. Aby go pojednać, wojownicy musieli umyć ręce w krwi młodego jelenia, a potem udać się z podarkami do starszych i wypalić z nimi wielką fajkę pokoju.