Jedwabny Szlak
Przez 2 000 lat Jedwabny Szlak łączył liczne kultury - od europejskiego Zachodu po azjatycki Daleki Wschód.
Najstarsze odcinki szlaku przetarli przed około 3 000 lat hodowcy bydła. Z czasem pomiędzy Bliskim Wschodem a Azją Środkową rozwinęła się ożywiona wymiana towarów. Od II w. p.n.e. ze szlaku korzystali już kupcy arabscy, perscy, indyjscy i chińscy, handlując coraz to cenniejszymi dobrami.
Z Chin sprowadzano bele jedwabiu i jedwabne sznury, natomiast z Zachodu kadzidło, szkło i wino, z Indii zaś złoto i srebro, a z Azji Środkowej kamienie szlachetne i konie.
Trakty między wybrzeżem Morza Śródziemnego a kotliną Tarim przecinały rozległe stepy oraz rwące rzeki, wspinały się na pokryte śniegiem pasma górskie, zstępowały w głębokie wąwozy i podążały przez pustynie, zahaczając o takie miasta jak Palmyra, Samarkanda, Buchara, Turfan, Khotan, Loulan, czy Merw.
Ładunki przewożono na grzbietach mułów, wielbłądów i jaków, przy czym największy problem stanowiło zaopatrzenie w wodę. Z tego też powodu podzielono szlak na mniejsze odcinki i poszczególni kupcy kurowali stale tylko między dwiema stacjami handlowymi.
Z biegiem czasu ukształtowały się 3 główne trasy: Jedwabny Szlak południowy, środkowy i północny. Wzdłuż całej trasy powstawały ośrodki religijne dające schronienie i wytchnienie zarówno handlarzom, jak i pielgrzymom.
W perskim mieście Merw na zachodzie oraz w miastach-oazach Khotan i Dunhuang na wschodzie buddyści już w II wieku mieli ważne sanktuaria. Nieco później nauka buddyjska wkroczyła do Tybetu. Po okresie rozkwitu buddyzmu w Persji i Azji Środkowej, w VII wieku rozpoczęła się islamizacja tych terenów.
W XIII wieku kupiec wenecki Marco Polo wraz z towarzyszami pokonał cały Jedwabny Szlak. Podróż do Chin, do władcy Mongołów, chana Kubilaja zajęła im wiele lat.
Po upadku imperium Mongołów zamarł także handel na Wschodzie.
Najstarsze odcinki szlaku przetarli przed około 3 000 lat hodowcy bydła. Z czasem pomiędzy Bliskim Wschodem a Azją Środkową rozwinęła się ożywiona wymiana towarów. Od II w. p.n.e. ze szlaku korzystali już kupcy arabscy, perscy, indyjscy i chińscy, handlując coraz to cenniejszymi dobrami.
Z Chin sprowadzano bele jedwabiu i jedwabne sznury, natomiast z Zachodu kadzidło, szkło i wino, z Indii zaś złoto i srebro, a z Azji Środkowej kamienie szlachetne i konie.
Trakty między wybrzeżem Morza Śródziemnego a kotliną Tarim przecinały rozległe stepy oraz rwące rzeki, wspinały się na pokryte śniegiem pasma górskie, zstępowały w głębokie wąwozy i podążały przez pustynie, zahaczając o takie miasta jak Palmyra, Samarkanda, Buchara, Turfan, Khotan, Loulan, czy Merw.
Ładunki przewożono na grzbietach mułów, wielbłądów i jaków, przy czym największy problem stanowiło zaopatrzenie w wodę. Z tego też powodu podzielono szlak na mniejsze odcinki i poszczególni kupcy kurowali stale tylko między dwiema stacjami handlowymi.
Z biegiem czasu ukształtowały się 3 główne trasy: Jedwabny Szlak południowy, środkowy i północny. Wzdłuż całej trasy powstawały ośrodki religijne dające schronienie i wytchnienie zarówno handlarzom, jak i pielgrzymom.
W perskim mieście Merw na zachodzie oraz w miastach-oazach Khotan i Dunhuang na wschodzie buddyści już w II wieku mieli ważne sanktuaria. Nieco później nauka buddyjska wkroczyła do Tybetu. Po okresie rozkwitu buddyzmu w Persji i Azji Środkowej, w VII wieku rozpoczęła się islamizacja tych terenów.
W XIII wieku kupiec wenecki Marco Polo wraz z towarzyszami pokonał cały Jedwabny Szlak. Podróż do Chin, do władcy Mongołów, chana Kubilaja zajęła im wiele lat.
Po upadku imperium Mongołów zamarł także handel na Wschodzie.
 |
| Samarkanda |
Komentarze
Prześlij komentarz