buddyzm poza granicami Indii
W VII w. n.e. nastąpił wyraźny zmierzch buddyzmu w Indiach. W czasie, w którym Hindusi zwrócili się w stronę hinduizmu, buddyzm szybko się rozprzestrzenił w krajach środkowej i południowo-wschodniej Azji. Szerzenie tej religii podobno rozpoczęto w III w. n.e. za panowania cesarza Aśoki z dynastii Maurjów, kiedy to jego syn udał się do Sri Lanki. Od tego czasu rozwija się tam pomyślnie najstarsza forma buddyzmu - therawada.
W V i VI w. n.e. ośrodki therawady istniały na południowo-wschodnim wybrzeżu Sri Lanki, skąd przybyły na tereny Birmy, a następnie do Tajlandii, Laosu i Kambodży.
Buddyzm therawada dotarł do Birmy około połowy I tysiąclecia. Wiadomo, że stupa Szwe Dagon w stolicy Birmy Rangunie była ważnym ośrodkiem buddyjskim w XI w.
Doktryna mahajana, powstała za panowania króla Kuszanów Kaniszki, być może na zgromadzeniu mnichów w Kaszmirze, była mniej surowa, przejęła wierzenia ludowe i dopuszczała istnienie bóstw i świętych. Dotychczas obowiązujący mnichów i ściśle przestrzegany lekki ubiór odstręczał ich od udawania się w zimne rejony, natomiast bardziej liberalny buddyzm mahajana pozwalał na ubieranie się stosownie do odbywanych podróży.
Buddyzm mahajana rozprzestrzeniał się wzdłuż szlaków handlowych w Chinach i Azji Środkowej. Dokładnie nie wiadomo, kiedy buddyzm dotarł do Chin, a w każdym bądź razie, w 65 r. żyli tam mnisi buddyjscy, w II w. n.e. wspólnota buddyjska istniała w Lojangu. Tłumaczono tam święte księgi na język chiński.
Mniej więcej w tym samym okresie wolno stojące świątynie buddyjskie i świątynie-groty pojawiły się wzdłuż jedwabnego szlaku. W IV w. n.e. buddyzm rozszerzył się z Chin do Korei, a w VI w. n.e. do Japonii. Później przeniknął do Tybetu, gdzie rozwinęła się odrębna forma tej religii.
Buddyzm na terenie Nepalu podlegał wielu wpływom z Tybetu i Indii. W VIII w. w coraz większym stopniu zaczęła oddziaływać na Nepal kultura tybetańska. Używane dziś flagi i młynki modlitewne są właśnie świadectwem tych kontaktów.
W V i VI w. n.e. ośrodki therawady istniały na południowo-wschodnim wybrzeżu Sri Lanki, skąd przybyły na tereny Birmy, a następnie do Tajlandii, Laosu i Kambodży.
Buddyzm therawada dotarł do Birmy około połowy I tysiąclecia. Wiadomo, że stupa Szwe Dagon w stolicy Birmy Rangunie była ważnym ośrodkiem buddyjskim w XI w.
Doktryna mahajana, powstała za panowania króla Kuszanów Kaniszki, być może na zgromadzeniu mnichów w Kaszmirze, była mniej surowa, przejęła wierzenia ludowe i dopuszczała istnienie bóstw i świętych. Dotychczas obowiązujący mnichów i ściśle przestrzegany lekki ubiór odstręczał ich od udawania się w zimne rejony, natomiast bardziej liberalny buddyzm mahajana pozwalał na ubieranie się stosownie do odbywanych podróży.
Buddyzm mahajana rozprzestrzeniał się wzdłuż szlaków handlowych w Chinach i Azji Środkowej. Dokładnie nie wiadomo, kiedy buddyzm dotarł do Chin, a w każdym bądź razie, w 65 r. żyli tam mnisi buddyjscy, w II w. n.e. wspólnota buddyjska istniała w Lojangu. Tłumaczono tam święte księgi na język chiński.
Mniej więcej w tym samym okresie wolno stojące świątynie buddyjskie i świątynie-groty pojawiły się wzdłuż jedwabnego szlaku. W IV w. n.e. buddyzm rozszerzył się z Chin do Korei, a w VI w. n.e. do Japonii. Później przeniknął do Tybetu, gdzie rozwinęła się odrębna forma tej religii.
Buddyzm na terenie Nepalu podlegał wielu wpływom z Tybetu i Indii. W VIII w. w coraz większym stopniu zaczęła oddziaływać na Nepal kultura tybetańska. Używane dziś flagi i młynki modlitewne są właśnie świadectwem tych kontaktów.
Komentarze
Prześlij komentarz