Ścieżki Snu

    Przyroda ożywiona i nieożywiona Australii to dla rdzennych mieszkańców tego lądu księga pełna śladów i znaków pozostawionych przez obdarzonych wolą tworzenia przodków. W pieśniach i tańcach aborygeni przekazują sobie opowieści o przodkach przemierzających kontynent wzdłuż i wszerz, a mitologia stanowi jeden z decydujących czynników w ich życiu. 

   Na początku stworzenia praistoty poszukiwały wody i pożywienia. Kiedy po długiej wędrówce znalazły obfite źródła i bogate łowiska, założyły osady i przeobraziły się w ludzi. Praludzie w tajemniczy sposób ukształtowali krajobraz. ich potomkowie, aborygeni zamieszkujący Australię, uważają wędrówkę za pierwotną formę egzystencji i jeszcze w czasach współczesnych znają mityczne Ścieżki Snu. 

   Dla aborygeńskich mędrców stan epoki stworzenia, czas snu, stanowi absolutną prawdę. Poprzez liczne inicjacje osiągają oni wraz z upływem życia zdolność nawiązania duchowego kontaktu z obdarzonymi wolą tworzenia przodkami i ich świętym krajobrazem. Potrafią postrzegać moc twórczą, właściwą wszystkim istotom żywym i rzeczom martwym, a jako że nie utraciły one owej zdolności, żyjący pod bezkresnym niebem aborygeni także dziś czują się związani z pradawną, ciągle żywą siłą tworzenia. Ani nowinki cywilizacyjne, ani dramatyczne niejednokrotnie przełomy historii nie zdołały zmienić ich trybu życia. 

   Ścieżki Snu niczym sieć pokrywają cały kraj aborygenów. W wielu miejscach przodkowie pozostawili energię życia dla potomnych. Źródłem energii i miejscem świętym może być pagórek, skała, jaskinia czy zagłębienie z wodą. W naturalnych stawach i jeziorkach praistoty pozostawiają w pełni rozwinięte, lecz niewidoczne dla człowieka duchowe dzieci. Są to dusze nienarodzonych dzieci, które muszą zostać odebrane kobietom, by mogły się narodzić. Każdy centymetr ziemi, po której przewędrowali praprzodkowie, aborygeni otaczają czcią i utrzymują w pierwotnej czystości i mocy. Swoją duchową łączność z miejscem przedstawiają, malując piktogramy, zaznaczając je kamieniami lub ustawiając drewniane rzeźby czy głazy. 

   Do szczególnych miejsc ciszy, płodności i tworzenia należy góra Uluru, przez europejskich osadników nazwana Ayers Rock. Masywna płaska wychodnia z czerwonego piaskowca wyrasta wprost z płaskiego stepu na wysokość 350 m n.p.m. Z każdej strony ukazująca odmienne oblicze, o każdej porze mieniąca się inną grą światła i barwy na ścianach, jest doprawdy niepowtarzalnym pomnikiem natury. 

   Na wschód od Uluru położona jest Mount Conner, a na zachód - grupa trzech zaokrąglonych głazów narzutowych, zwanych Kata Tjuta - "Wiele Głów". których najwyższym szczytem jest Mount Olga.