durian
Durian, zwany też królem owoców, posiada niepowtarzalny smak i bardzo intensywny zapach, który dla Europejczyków może być zbyt intensywny.
Należy do rodziny ślazowatych i pochodzi z Indonezji, aczkolwiek jest uprawiany w większości krajów azjatyckich. Drzewo osiąga wysokość około 40 m, zaś owoce są długie na 40 cm i ważą około 4 kg. Z zewnątrz okala je gruba, zielona skórka z licznymi kolcami, natomiast w środku są wydzielona 3 części, w których znajduje się kremowo-żółty jadalny miąższ.
Na temat jego smaku panuje wiele opinii: jedni uważają, że ma posmak smażonego sera, cebuli i migdałów, z kolei inni porównują go do lodów bananowych z budyniem waniliowym. Smak smakiem, gorzej jest z samym zapachem, który można wyczuć z wielu metrów. Przypomina on siarkowodór i dla większości jest po prostu odpychający. I właśnie przez ten "zapaszek" durian nie ma wstępu do hoteli, samolotów, pojazdów komunikacji miejskiej i wielu sklepów. W Azji należy go spożywać tylko w wyznaczonych do tego celu miejscach. Za złamanie tego zakazu grożą wysokie kary pieniężne.
Ponieważ durian posiada krótki okres przydatności do spożycia, jego cena jest nieporównywalnie wyższa niż innych owoców egzotycznych.
- zawiera witaminy A, z grupy B, C, a ponadto magnez, sód, potas, żelazo, cynk, mangan, fosfor, wapń
- w swoim składzie ma 17% węglowodanów i 5% tłuszczu
- sok z liści jest wykorzystywany do obniżania gorączki; poza tym podnosi odporność, walczy z depresją, zapobiega zapaleniu wątroby, cukrzycy oraz anemii
Azjaci jedzą go na surowo, ale też suszą, mrożą, gotują i smażą, jak również wyrabiają z niego przetwory, napoje, lody, cukierki. Po uprażeniu pestki duriana przypominają swoim smakiem orzechy. Z kolei niedojrzały miąższ jest wykorzystywany do przygotowywania zup i dań mięsnych. Bardzo ważne jest, by nie łączyć go z alkoholem i kawą, gdyż takie połączenie może być bardzo szkodliwe dla zdrowia.
Należy do rodziny ślazowatych i pochodzi z Indonezji, aczkolwiek jest uprawiany w większości krajów azjatyckich. Drzewo osiąga wysokość około 40 m, zaś owoce są długie na 40 cm i ważą około 4 kg. Z zewnątrz okala je gruba, zielona skórka z licznymi kolcami, natomiast w środku są wydzielona 3 części, w których znajduje się kremowo-żółty jadalny miąższ.
Na temat jego smaku panuje wiele opinii: jedni uważają, że ma posmak smażonego sera, cebuli i migdałów, z kolei inni porównują go do lodów bananowych z budyniem waniliowym. Smak smakiem, gorzej jest z samym zapachem, który można wyczuć z wielu metrów. Przypomina on siarkowodór i dla większości jest po prostu odpychający. I właśnie przez ten "zapaszek" durian nie ma wstępu do hoteli, samolotów, pojazdów komunikacji miejskiej i wielu sklepów. W Azji należy go spożywać tylko w wyznaczonych do tego celu miejscach. Za złamanie tego zakazu grożą wysokie kary pieniężne.
Ponieważ durian posiada krótki okres przydatności do spożycia, jego cena jest nieporównywalnie wyższa niż innych owoców egzotycznych.
właściwości i zastosowanie:
- zawiera witaminy A, z grupy B, C, a ponadto magnez, sód, potas, żelazo, cynk, mangan, fosfor, wapń
- w swoim składzie ma 17% węglowodanów i 5% tłuszczu
- sok z liści jest wykorzystywany do obniżania gorączki; poza tym podnosi odporność, walczy z depresją, zapobiega zapaleniu wątroby, cukrzycy oraz anemii
Azjaci jedzą go na surowo, ale też suszą, mrożą, gotują i smażą, jak również wyrabiają z niego przetwory, napoje, lody, cukierki. Po uprażeniu pestki duriana przypominają swoim smakiem orzechy. Z kolei niedojrzały miąższ jest wykorzystywany do przygotowywania zup i dań mięsnych. Bardzo ważne jest, by nie łączyć go z alkoholem i kawą, gdyż takie połączenie może być bardzo szkodliwe dla zdrowia.
 |
| durian - 70% to łupina, 25% pestka, a owoc 5% |
Komentarze
Prześlij komentarz