naranjilla
Naranjilla w Ekwadorze i Panamie, lulo w Kolumbii albo psianka lulo, to po prostu lulo. Jest to pnącze, ale starsze pędy drewnieją i dlatego można formować z tej rośliny krzew i właśnie jako krzew jest ona uprawiana. Roślina dorasta do koło 2,5 m wysokości, a jest uprawiana w górach Ameryki Środkowej na wysokości 1200-2400 m n.p.m., w szczególności w Kolumbii (która uchodzi za największego producenta), Peru i Ekwadorze, gdyż lulo nie toleruje temperatury powyżej 29,5 st. C. Generalnie jest to roślina bardzo podatna na choroby, dlatego też nie uprawia się jej na wielką skalę oraz nie eksportuje się jej tak dużo owoców jak innych. Nie mniej jednak jest bogata w witaminy z grupy B, a także A, C oraz w żelazo, fosfor czy wapń, jak również w błonnik i antyoksydanty.
Dojrzały owoc jest jasnopomarańczowy, w środku zaś ma zielony lub zielono-żółty miąższ, bardzo soczysty, choć bywa też bardzo kwaśny. Słodka odmiana lulo jest zwana Quito i jak nazwa sugeruje, jest uprawiana w Ekwadorze, właśnie w okolicach miasta. Zawiera ona jednak znacznie mniej soku niż inne gatunki. Z kolei na Kostaryce rośnie dzika odmiana lulo zwana berenjena de olor, charakteryzująca się bardzo dużymi owocami i zdrewniałymi łodygami.
Młode rośliny kwitną już po 4-5 miesiącach od posadzenia, a zaczynają owocować po 10-12 miesiącach. W zależności od gatunku oraz strefy klimatycznej zbiory owoców trwają cały czas przez okres 2-3 lat. Potem następuje obumieranie roślin, które są systematycznie zastępowane młodymi sadzonkami.
Owoce najczęściej zbiera się, gdy są na wpół pomarańczowe, co znacznie wydłuża ich czas do spożycia oraz niezbędnej obróbki, ponieważ lulo po zerwaniu należy "oczyścić" z włosków. Te można usunąć za pomocą zwykłej szmatki - wystarczy przetrzeć nią owoce.
Lulo szybko dojrzewają, a w pełni dojrzałe są wrażliwe na uszkodzenia mechaniczne. Stają się miękkie i szybko fermentują.
Owoce najlepiej przeciąć na pół i wyjeść miąższ łyżeczką. Bez obaw można także zjeść nasiona - są jadalne, choć twarde. W Ameryce Łacińskiej zwykle spożywa się je na surowo oraz przygotowuje się chłodny sok, aczkolwiek używa się również lulo do produkcji lodów w kolorze zielonym, drinków, galaretek, dżemów, zimnych soków i gorących ponczów, wina, pieczenia ciast czy sosów.
W smaku przypomina połączenie ananasa i cytryny albo limonki i rabarbaru.
Dojrzały owoc jest jasnopomarańczowy, w środku zaś ma zielony lub zielono-żółty miąższ, bardzo soczysty, choć bywa też bardzo kwaśny. Słodka odmiana lulo jest zwana Quito i jak nazwa sugeruje, jest uprawiana w Ekwadorze, właśnie w okolicach miasta. Zawiera ona jednak znacznie mniej soku niż inne gatunki. Z kolei na Kostaryce rośnie dzika odmiana lulo zwana berenjena de olor, charakteryzująca się bardzo dużymi owocami i zdrewniałymi łodygami.
Młode rośliny kwitną już po 4-5 miesiącach od posadzenia, a zaczynają owocować po 10-12 miesiącach. W zależności od gatunku oraz strefy klimatycznej zbiory owoców trwają cały czas przez okres 2-3 lat. Potem następuje obumieranie roślin, które są systematycznie zastępowane młodymi sadzonkami.
Owoce najczęściej zbiera się, gdy są na wpół pomarańczowe, co znacznie wydłuża ich czas do spożycia oraz niezbędnej obróbki, ponieważ lulo po zerwaniu należy "oczyścić" z włosków. Te można usunąć za pomocą zwykłej szmatki - wystarczy przetrzeć nią owoce.
Lulo szybko dojrzewają, a w pełni dojrzałe są wrażliwe na uszkodzenia mechaniczne. Stają się miękkie i szybko fermentują.
Owoce najlepiej przeciąć na pół i wyjeść miąższ łyżeczką. Bez obaw można także zjeść nasiona - są jadalne, choć twarde. W Ameryce Łacińskiej zwykle spożywa się je na surowo oraz przygotowuje się chłodny sok, aczkolwiek używa się również lulo do produkcji lodów w kolorze zielonym, drinków, galaretek, dżemów, zimnych soków i gorących ponczów, wina, pieczenia ciast czy sosów.
W smaku przypomina połączenie ananasa i cytryny albo limonki i rabarbaru.
Komentarze
Prześlij komentarz