lazuryt

   Lazuryt (lapis lazuli) nie jest minerałem, lecz skałą - przerostem lazurytu i innych niebieskich minerałów. Najczęściej jest właśnie niebieski, ale może też być brunatny, szary albo żółtozielony. I chociaż obecność i udział poszczególnych składników zmienia się w okazach z różnych wystąpień, minerałem zawsze obecnym w składzie musi być glinokrzemian lazuryt. Ten zasadniczy składnik może występować z małymi ilościami innych glinokrzemianów jak na przykład sodalit. 
   Lapis lazuli jest zazwyczaj usiany drobnymi kryształami pirytu i występuje w białym tle kalcytowym. 
   Jego popularność sięga czasów starożytnych. Wystarczy wspomnieć, że jednym z materiałów dekoracyjnych grobowca Tutenchamona, rządzącego około 1350 roku p.n.e., był właśnie lazuryt. Z kolei wśród najbardziej znanych przedmiotów wykonanych z lazurytu można wymienić wielką solniczkę wchodzącą w skład kolekcji Ludwika XIV w Luwrze w Paryżu czy pewne rzeźbione puchary Medyceuszy wystawione w Galerii Uffizi we Florencji we Włoszech.

 

   Lapis lazuli jest rzadko występującym surowcem i jego skąpa podaż wpływa w znacznym stopniu na jego wartość handlową jako kamienia ozdobnego. Najbardziej niebieski i najlepszy lazuryt występuje w Afganistanie, skąd też był wydobywany od czasów najdawniejszych. Wysokiej jakości jest też ten pochodzący z Argentyny.
   Jasnoniebieski lapis lazuli występuje na brzegach jeziora Bajkał w Rosji i w Andach w Chile. Z okręgu San Bernardino w Kalifornii w USA pochodzą okazy dość ciemne.
   W starożytnym Egipcie godni noszenia ozdób z lazurytu byli jedynie bogowie, faraonowie i najwięksi dostojnicy. Kamień ten był niezwykle cenny. Powszechnie uważano, że chroni przed koszmarami sennymi, niespokojnym snem. Łagodzi stres, sprzyja głębokim podróżom duchowym, wzmacnia zdolności intelektualne.