Islam w Azji

"Prorok zmarł w 632 roku w Medynie, która ustępuje dzisiaj jedynie Mekce wśród świętych miast islamu. Następcy proroka wyruszyli z pustyń Arabii, aby na rączych wielbłądach i koniach podbić świat w imię Allacha i z wojennym okrzykiem Allach akbar na ustach. 

Mahometa jako przywódcę zastąpili kalifowie. Okrutny Omar I opanował Damaszek i Jerozolimę, trzecie święte miasto islamu. Jeden z następców Omara zbudował tam Skalną Kopułę, meczet w miejscu dawnej świątyni Salomona. Wojska arabskie przekroczyły tymczasem Eufrat i Tygrys i podporządkowały sobie Persję. Persepolis padło w 648 roku, Samarkanda w 710, i islam znalazł się u granic Indii. W sto lat od śmierci Mahometa jego następcy władali na obszarze większym niż cesarstwo rzymskie w rozkwicie: od Hiszpanii i Maroka do Egiptu, Arabii, Palestyny, Syrii, Mezopotamii i Persji. W swoich sukcesach widzieli błogosławieństwo Boga. 

Ważnym czynnikiem, który sprzyjał podbojom był fakt, że rządy arabskie często były lżejsze niż poprzednie. Wyznawcom innych religii zezwalano na praktyki religijne, chociaż musieli oni płacić specjalny podatek. Większość podbitej ludności nawróciła się jednak na islam, częściowo z powodu oczywistych korzyści, częściowo zaś dlatego, że islam był frapujący i pociągający. Neofici z czasem przewyższali liczebnie Arabów. 

Od roku 750 do 936 światem muzułmańskim rządziła z Bagdadu dynastia Abbasydów. Był to pierwszy złoty okres islamu w architekturze, poezji, filozofii i sztuce. Harun ar-Raszyd był najpotężniejszym człowiekiem świata. Jadał na złotych i srebrnych talerzach, cieszył się pięknościami ze swojego haremu i był obsługiwany przez rzesze urzędników, eunuchów i niewolników. Imperium nie mogło jednak trwać bez końca i w różnych częściach muzułmańskiego świata różne dynastie przejmowały władzę."