Nazca

   Linie w dolinie Nazca, Peru pokrywają obszar o powierzchni około 500 km² pustyni. Zachowały się dzięki suchemu klimatowi. Szacuje się, że powstały w I wieku n.e. Mimo, iż na temat ich przeznaczenia powstało mnóstwo teorii, do dziś nie wiemy czemu tak naprawdę powstały.
   Zostały one wykonane w następujący sposób: z wierzchniej warstwy gruntu zostały usunięte drobne kamienie. Tym samym odkryto żółtobiałą glebę znajdującą się pod nią. Punkty, w których linie zachodzą na siebie, są zaznaczone usypanymi z kamieni kopczykami.
   Do dziś możemy podziwiać linie proste i spiralne, zygzaki, kwadraty, a także ponad 100 wyobrażeń zwierząt, w tym ryb, ptaków, pająków oraz roślin, a wszystkie gigantycznych rozmiarów.

   Biegnące całymi kilometrami linie mają odchylenie wynoszące zaledwie 2 m na 1 km. Nawet w miejscach, gdzie linie przecinają wąwozy, bądź niewielkie wzniesienia, odchylenie od prostej jest minimalne. 

   Z powodu swych ogromnych rozmiarów rysunki są najlepiej widoczne z lotu ptaka, choć widać je także ze wzgórz i innych wzniesień. 
   Zostały one dostrzeżone z samolotu w latach 20. XX wieku i niewiele brakowało, by zostały bezpowrotnie zniszczone. Nie zachowałyby się, gdyby nie Maria Reiche, Niemka, która przyjechała do Peru w 1932 roku. Zafascynowana tajemniczymi znakami dokładnie je dokumentowała. Walczyła, by po rysunkach nie jeździły samochody. Wygrała, gdy udało jej się zainteresować nimi opinię publiczną. 
   Stały się one główną atrakcją turystyczną, a w końcu rząd Peru ogłosił, że równina Nazca ma pozostać całkowicie wolna, w tym także od ruchu pieszego.