chałwa
Chałwa to smakołyk pochodzący z Iranu. Charakteryzuje się tłustą, włóknistą, kruchą konsystencją wytwarzaną z nasion oleistych i karmelu.
Z Iranu chałwa rozprzestrzeniła się na Bliski Wschód i Azję Środkową. Do Europy przywędrowała z Indii na początku XX wieku.
W zależności od użytych do jej produkcji nasion, wyróżniamy (najbardziej znane) chałwę sezamową i słonecznikową, a także arachidową, pistacjową i migdałową. Chałwę przygotowuje się też z innych składników. W Rosji wytwarza się ją z maku, słonecznika albo orzechów. Indyjska jest produkowana z wykorzystaniem marchewki gotowanej w mleku z dodatkiem przypraw, a ta pochodząca z południowej Azji ma w swoim składzie kaszę manną. W Afganistanie i Indiach produkuje się ją na bazie semoliny. Ponadto znane są też i inne warianty chałwy: grecka - produkowana na bazie skrobi kukurydzianej oraz turecka - z wyglądu przypominająca watę cukrową, a smakująca jak tahini.
Produkcja chałwy rozpoczyna się od przygotowania miazgi oleistej przez oddzielenie łupin z nasion i ich uprażenie, a następnie natychmiastowe ochłodzenie do temperatury 50 st. C i mielenie do uzyskania miazgi. Następnie dodaje się do niej masę karmelową, ewentualnie dodatki smakowo-zapachowe i ręcznie miesza do uzyskania charakterystycznej struktury, tj. pulchnej, sprężystej, o jasnokremowym kolorze i lekko błyszczącej powierzchni. Następnie chałwa jest poddawana formowaniu i pakowana.
- chociaż jest kaloryczna i wysokotłuszczowa, to zawiera głównie kwasy tłuszczowe jednonienasycone i wielonienasycone
- jest bogata w składniki mineralne jak magnez, żelazo, fosfor oraz witaminy z grupy B i E
- chałwy wytwarzane z nasion innych roślin oleistych niż sezam różnią się zawartością witamin oraz składników mineralnych
- chałwa wytwarzana z nasion słonecznika wyróżnia się wysoką zawartością witaminy B1, pistacjowa - magnezu, miedzi, potasu i fosforu oraz witaminy B6, migdałowa - potas i magnez, arachidowa - witaminy B2, B6 i niacyna
Uwaga!
Chałwa nie jest zalecana osobom otyłym, cukrzykom, alergikom i osobom z chorobami układu pokarmowego.
Z Iranu chałwa rozprzestrzeniła się na Bliski Wschód i Azję Środkową. Do Europy przywędrowała z Indii na początku XX wieku.
W zależności od użytych do jej produkcji nasion, wyróżniamy (najbardziej znane) chałwę sezamową i słonecznikową, a także arachidową, pistacjową i migdałową. Chałwę przygotowuje się też z innych składników. W Rosji wytwarza się ją z maku, słonecznika albo orzechów. Indyjska jest produkowana z wykorzystaniem marchewki gotowanej w mleku z dodatkiem przypraw, a ta pochodząca z południowej Azji ma w swoim składzie kaszę manną. W Afganistanie i Indiach produkuje się ją na bazie semoliny. Ponadto znane są też i inne warianty chałwy: grecka - produkowana na bazie skrobi kukurydzianej oraz turecka - z wyglądu przypominająca watę cukrową, a smakująca jak tahini.
Produkcja chałwy rozpoczyna się od przygotowania miazgi oleistej przez oddzielenie łupin z nasion i ich uprażenie, a następnie natychmiastowe ochłodzenie do temperatury 50 st. C i mielenie do uzyskania miazgi. Następnie dodaje się do niej masę karmelową, ewentualnie dodatki smakowo-zapachowe i ręcznie miesza do uzyskania charakterystycznej struktury, tj. pulchnej, sprężystej, o jasnokremowym kolorze i lekko błyszczącej powierzchni. Następnie chałwa jest poddawana formowaniu i pakowana.
wartości odżywcze:
- chociaż jest kaloryczna i wysokotłuszczowa, to zawiera głównie kwasy tłuszczowe jednonienasycone i wielonienasycone
- jest bogata w składniki mineralne jak magnez, żelazo, fosfor oraz witaminy z grupy B i E
- chałwy wytwarzane z nasion innych roślin oleistych niż sezam różnią się zawartością witamin oraz składników mineralnych
- chałwa wytwarzana z nasion słonecznika wyróżnia się wysoką zawartością witaminy B1, pistacjowa - magnezu, miedzi, potasu i fosforu oraz witaminy B6, migdałowa - potas i magnez, arachidowa - witaminy B2, B6 i niacyna
Uwaga!
Chałwa nie jest zalecana osobom otyłym, cukrzykom, alergikom i osobom z chorobami układu pokarmowego.
Komentarze
Prześlij komentarz