Menora
Menora powstała tak samo jak Arka Przymierza - ściśle według instrukcji przekazanej Mojżeszowi przez Boga. Została wykuta z jednej bryły złota, a każde z jej sześciu bocznych ramion i trzon wieńczyły kielichy kwiatów drzewa migdałowego. Stała w Przybytku, a następnie w świątyni jerozolimskiej przed Arką. Każdego wieczoru kapłani zapalali w niej ogień i pilnowali, by spokojnie płonął do samego rana.
Swoim wyglądem przypominała Drzewo Życia - w wielu kulturach symbol wszechświata. Siedem ramion stanowiło pień i gałęzie. Z kolei 7 ramion miało oznaczać: bożą obecność, bojaźń, siłę, zrozumienie, wiedzę, dobrą radę oraz mądrość.
Dla wiernych była świętością, dla pozostałych - po prostu kawałkiem cennego złota. Pierwszym najeźdźcą, który ją zrabował był Nabuchodonozor - władca Babilonu. Po powrocie z niewoli babilońskiej i odbudowie świątyni Żydzi sporządzili nowy świecznik. Później, prawdopodobnie w II w. p.n.e. zdobyli go Syryjczycy i tym samym powstała jego trzecia kopia. Zdaniem innych historyków przetrwał on do 70 r. n.e., kiedy to wybuchło powstanie przeciwko okupacji rzymskiej, zakończone zburzeniem świątyni jerozolimskiej. Jako było dokładnie, nie wiadomo, lecz pewno jest jedno - po stłumieniu buntu Rzymianie uznali menorę za trofeum i wywieźli do stolicy, czego dowodzi płaskorzeźba jaką można oglądać na rzymskim Łuku Tytusa.
To jednak nie koniec jej wędrówek. Zgodnie z tradycją, została złożona obok innych trofeów w Świątyni Pokoju. 400 lat później, gdy Imperium Rzymskie najechali Wandalowie, zgodnie z przewidywaniami trafiła w ich ręce. Co jednak ciekawe, nie przetopili oni cennego kruszcu, tylko zabrali ze sobą do swych posiadłości w północnej Afryce. Na pewno była w Kartaginie do 534 roku, kiedy to została zdobyta przez legendarnego wodza bizantyjskiego Belizariusza. Przesłał on cenną zdobycz do Konstantynopola, lecz cesarz Bizancjum odesłał ją ponoć do Jerozolimy, do tamtejszej gminy chrześcijańskiej. I wtedy wszelki słuch po niej zaginął.
Swoim wyglądem przypominała Drzewo Życia - w wielu kulturach symbol wszechświata. Siedem ramion stanowiło pień i gałęzie. Z kolei 7 ramion miało oznaczać: bożą obecność, bojaźń, siłę, zrozumienie, wiedzę, dobrą radę oraz mądrość.
Dla wiernych była świętością, dla pozostałych - po prostu kawałkiem cennego złota. Pierwszym najeźdźcą, który ją zrabował był Nabuchodonozor - władca Babilonu. Po powrocie z niewoli babilońskiej i odbudowie świątyni Żydzi sporządzili nowy świecznik. Później, prawdopodobnie w II w. p.n.e. zdobyli go Syryjczycy i tym samym powstała jego trzecia kopia. Zdaniem innych historyków przetrwał on do 70 r. n.e., kiedy to wybuchło powstanie przeciwko okupacji rzymskiej, zakończone zburzeniem świątyni jerozolimskiej. Jako było dokładnie, nie wiadomo, lecz pewno jest jedno - po stłumieniu buntu Rzymianie uznali menorę za trofeum i wywieźli do stolicy, czego dowodzi płaskorzeźba jaką można oglądać na rzymskim Łuku Tytusa.
To jednak nie koniec jej wędrówek. Zgodnie z tradycją, została złożona obok innych trofeów w Świątyni Pokoju. 400 lat później, gdy Imperium Rzymskie najechali Wandalowie, zgodnie z przewidywaniami trafiła w ich ręce. Co jednak ciekawe, nie przetopili oni cennego kruszcu, tylko zabrali ze sobą do swych posiadłości w północnej Afryce. Na pewno była w Kartaginie do 534 roku, kiedy to została zdobyta przez legendarnego wodza bizantyjskiego Belizariusza. Przesłał on cenną zdobycz do Konstantynopola, lecz cesarz Bizancjum odesłał ją ponoć do Jerozolimy, do tamtejszej gminy chrześcijańskiej. I wtedy wszelki słuch po niej zaginął.
Komentarze
Prześlij komentarz