Kapadocja

     W Kapadocji istniało kilkanaście tysięcy kościołów i klasztorów wydrążonych w miękkich tufach i wulkanicznych popiołach. Od III wieku p.n.e. ta część Turcji składała się z małych, niezależnych państewek rządzonych przez królów kapłanów. W okresie rzymski, tj. od 18 roku, znajdowali tu schronienie prześladowani chrześcijanie. Nie inaczej było w VII i IX wieku, w czasie najazdów arabskich. 

    Kapadocja była swoistym azylem dla tysięcy pustelników poszukujących miejsca, gdzie mogliby w samotności oddać się modlitwom oraz pościć, jednak z czasem mnisi zaczęli gromadzić wokół siebie uczniów, dając w ten sposób początek pierwszym chrześcijańskim zakonom. W 360 roku święty Bazyli z Cezarei stworzył dla nich regułę, obowiązując także i dzisiaj w kościele prawosławnym i stanowiącą wzór dla reguły świętego Benedykta w kościele katolickim.

    Nadejście arabskich rządów okazało się jednak nie tak straszne jak sądzono. Islam był bardziej tolerancyjny wobec innych religii niż przedtem chrześcijaństwo, także życie monastyczne mogło się rozwijać bez większych przeszkód.

    W latach 726 - 843 zniszczono wiele fresków i mozaik. Do naszych czasów przetrwały jedynie nieliczne. 

    Ostatni okres rozkwitu chrześcijaństwa w Kapadocji przypadł na wieki IX - XI. Wówczas odrestaurowano wiele klasztorów, a w regionie osiedlili się bizantyjscy dowódcy wojskowi toczący wojny z Arabami.