pustelnicy i modlitwa

     Od końca II wieku chrześcijańscy asceci przenosili się na pustynie Egiptu oraz Syrii, aby pędzić tam żywot na modlitwach i rozmyślaniu, z daleka od innych ludzi, a jednocześnie blisko boga. Równocześnie byli także daleko od rosnącej potęgi kościoła. W IV wieku ich liczba wzrosła, gdy chrześcijaństwo stało się religią urzędową i coraz bardziej utożsamiało się z władzą.

    Najsłynniejszym z tych pustelników był święty Antoni z Egiptu, wysławiany za opór przeciw napaściom zastępów złych duchów o groteskowych oraz przerażających postaciach. Był to niezwykle absorbujący temat dla kolejnych pokoleń malarzy. 

    Inną znaną postacią był święty Szymon Słupnik, który spędził 40 lat na szczycie 18-metrowego słupa skalnego w górach Syrii. 

    Wkrótce powstały zorganizowane wspólnoty pustelników, którzy mogli spędzać w nich całe życie na modlitwach. Od X wieku najważniejszym ośrodkiem klasztornym kościoła prawosławnego stała się święta góra Athos w północnej Grecji. To właśnie pewien mnich z góry Athos - święty Atanazy - założył Wielki Meteoron.