Wampir?

  Wiara w wampiry istniała nie tylko w transylwańskich legendach. Według niektórych starych wierzeń picie świeżej krwi odnawia energię życiową. Według innych istnieje przekonanie, iż niektórzy ludzie potrafią odbierać innym siły witalne i w ten sposób stają się wampirami energetycznymi. Trzeci motyw - najbardziej rozpowszechniony - ukazuje wampira jako istotę ani żywą, ani martwą, nieprzestrzegającą praw zarówno ludzkich, jak i biologicznych. Wampira nie można zabić, można go tylko unieruchomić wbijając w jego serce drewniany kołek.

   W XVIII wieku zapanowała prawdziwa epidemia wampirów na Wołoszczyźnie, w Mołdawii i Transylwanii - Austria, Węgry, Rumunia oraz Bałkany. Byli oni niespokojnymi duchami samobójców, których grzebano na rozstajach dróg, a na ich grobach stawiano krzyże, które miały na celu powstrzymanie ich przed dalszą wędrówką. 

   Wtedy też pojawiły się pierwsze opowieści o istotach opętanych żądzą krwi, wstających w nocy, nienawidzących światła, czosnku, żelaza, krzyża, płynącej wody i, które można jedynie unieruchomić wbijając im osinowy kołek w serce.

   I jak początkowo uważano opowieści o wampirach za wymysł wyobraźni tchórzliwych i łatwowiernych chłopów, tak z czasem stały się popularnym motywem w literaturze. O wampirach pisali m.in. Byron i Tołstoj. A kiedy to w 1921 powstał nieśmiertelny już Nosferatu, wampiry na stałe zagościły w ludzkiej świadomości.