jadeit
Jadeit jest zwykle zielony, ale może też być niebieski, liliowy, różowy, pomarańczowy, brunatny, czarny, czerwony, żółty lub biały. Odmiana zielona o jakości gemmologicznej jest określana nazwą żad imperialny. Jest ona bardzo ceniona i od wieków stosowana do wyrobu ozdobnych przedmiotów, szczególnie na Dalekim Wschodzie.
Początkowo żady traktowano jako jeden minerał. Dopiero w 1863 roku naukowcy odkryli, że w rzeczywistości pod tą nazwą krają się dwa minerały: jadeit oraz nefryt. I chociaż zarówno jadeit, jak i nefryt są do siebie z wyglądu bardzo podobne, to można je łatwo odróżnić. Jak? Najlepiej wykonując pomiar gęstości. Poza tym żad jadeitowy jest rzadszy i cenniejszy niż nefrytowy. I jeszcze jedno: żad jadeitowy można nierzadko odróżnić od nefrytowego po głębszej, zielonej barwie.
Jadeit jest stosowany w Chinach od XVIII wieku. Wcześniejsze chińskie żady są nefrytem. Większość chińskiego żadu imperialnego została wydobyta w Myanmarze (Birma), która dalej stanowi najważniejsze źródło tego minerału. Eksploatowane złoża były dosyć małe i dopiero odkrycie w północnej Birmie w 1784 roku większych zasobów umożliwiło eksport imperialnego żadu na większą skalę.
Konkwistadorzy hiszpańscy znaleźli złoża jadeitu w Ameryce Środkowej, którą podbili w XVI wieku. Wierzyli oni, że kamień ten jest skutecznym lekarstwem w chorobach bioder oraz nerek i określali go mianem piedra de hijada.
Początkowo żady traktowano jako jeden minerał. Dopiero w 1863 roku naukowcy odkryli, że w rzeczywistości pod tą nazwą krają się dwa minerały: jadeit oraz nefryt. I chociaż zarówno jadeit, jak i nefryt są do siebie z wyglądu bardzo podobne, to można je łatwo odróżnić. Jak? Najlepiej wykonując pomiar gęstości. Poza tym żad jadeitowy jest rzadszy i cenniejszy niż nefrytowy. I jeszcze jedno: żad jadeitowy można nierzadko odróżnić od nefrytowego po głębszej, zielonej barwie.
różne kolory jadeitu |
Konkwistadorzy hiszpańscy znaleźli złoża jadeitu w Ameryce Środkowej, którą podbili w XVI wieku. Wierzyli oni, że kamień ten jest skutecznym lekarstwem w chorobach bioder oraz nerek i określali go mianem piedra de hijada.
Komentarze
Prześlij komentarz