Buddyzm
Około 560 r. p.n.e. w północnych Indiach przyszedł na świat książęcy syn Siddharta Gautama - późniejszy Budda. Jego nauka w ciągu następnych stuleci stała się religią uniwersalistyczną, której wpływy sięgają daleko poza Azję.
Według przekazu, młody arystokrata Siddharta podczas trzech kolejnych podróży poznał głębię ludzkiego cierpienia, jakie niosą ze sobą podeszły wiek, choroby i śmierć. Dołączył więc do ascetów, aby poprzez rezygnację z wygód i wyrzeczenia znaleźć odpowiedź na zagadkę ludzkiego bytu. Samą ascezę uznawał jednak za niewystarczalną, prowadzącą jedynie do słabości cielesnej i duchowej. Wreszcie, po wielodniowej pod drzewem Bodhi, doznał oświecenia.
- życie jest pełne cierpienia
- przyczyną cierpienia są żądze, które prowadzą do kolejnych narodzin, bólu i śmierci
- cierpienia można uniknąć, przezwyciężając żądze
- droga do usunięcia z życia cierpień to ośmioraka ścieżka prawidłowego poglądu, myślenia, mówienia, rozumienia, postępowania, życia, dążenia i medytowania. Ostatecznie prowadzi ona do nirwany, czyli wyzwolenia od reinkarnacji.
Nauka Buddy zaczęła się szybko rozprzestrzeniać w III w. p.n.e., kiedy cesarz Aśoka, władający olbrzymią częścią Indii, przyjął buddyzm i uznał go za religię państwową.
W tym okresie buddyzm podzielił się na 2 kierunki: hinajanę, czyli Mały Wóz i na mahajanę - Wielki Wóz. W hinajanie pojedynczy człowiek dzięki swojej zdolności poznawania może samodzielnie osiągnąć wybawienie. W mahajanie zaś wyzwolenie z łańcucha wcieleń umożliwia pomoc bodhisattwów.
W Indiach buddyzm został prawie zupełnie wyparty przez hinduizm, jednak jego wpływy rozszerzały się i w I tysiącleciu naszej ery obejmowały już wiele krajów Azji. Jedwabnym Szlakiem wyznanie dotarło do Chin, a stamtąd do Japonii, innymi drogami do Sri Lanki, Birmy, Tajlandii i na wyspę Jawę. W VII w. w królestwie Tybetu powstała szczególna forma buddyzmu, zwana lamaizmem.
W swojej wędrówce poprzez Azję buddyzm uległ modyfikacjom, wzbogacany przez lokalne tradycje.
Według przekazu, młody arystokrata Siddharta podczas trzech kolejnych podróży poznał głębię ludzkiego cierpienia, jakie niosą ze sobą podeszły wiek, choroby i śmierć. Dołączył więc do ascetów, aby poprzez rezygnację z wygód i wyrzeczenia znaleźć odpowiedź na zagadkę ludzkiego bytu. Samą ascezę uznawał jednak za niewystarczalną, prowadzącą jedynie do słabości cielesnej i duchowej. Wreszcie, po wielodniowej pod drzewem Bodhi, doznał oświecenia.
Budda sformułował swą naukę w "czterech szlachetnych Prawdach":
- przyczyną cierpienia są żądze, które prowadzą do kolejnych narodzin, bólu i śmierci
- cierpienia można uniknąć, przezwyciężając żądze
- droga do usunięcia z życia cierpień to ośmioraka ścieżka prawidłowego poglądu, myślenia, mówienia, rozumienia, postępowania, życia, dążenia i medytowania. Ostatecznie prowadzi ona do nirwany, czyli wyzwolenia od reinkarnacji.
Nauka Buddy zaczęła się szybko rozprzestrzeniać w III w. p.n.e., kiedy cesarz Aśoka, władający olbrzymią częścią Indii, przyjął buddyzm i uznał go za religię państwową.
W tym okresie buddyzm podzielił się na 2 kierunki: hinajanę, czyli Mały Wóz i na mahajanę - Wielki Wóz. W hinajanie pojedynczy człowiek dzięki swojej zdolności poznawania może samodzielnie osiągnąć wybawienie. W mahajanie zaś wyzwolenie z łańcucha wcieleń umożliwia pomoc bodhisattwów.
W Indiach buddyzm został prawie zupełnie wyparty przez hinduizm, jednak jego wpływy rozszerzały się i w I tysiącleciu naszej ery obejmowały już wiele krajów Azji. Jedwabnym Szlakiem wyznanie dotarło do Chin, a stamtąd do Japonii, innymi drogami do Sri Lanki, Birmy, Tajlandii i na wyspę Jawę. W VII w. w królestwie Tybetu powstała szczególna forma buddyzmu, zwana lamaizmem.
W swojej wędrówce poprzez Azję buddyzm uległ modyfikacjom, wzbogacany przez lokalne tradycje.
Komentarze
Prześlij komentarz